«ياد باد آن كه سر كوي تواَم منزل بود/
ديده را روشني از خاك درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاك/
بر زبان بود مرا آن چه ترا در دل بود
در دلم بود كه بي دوست نباشم هرگز/
چه توان كرد كه سعي من و دل باطل بود»
